Δεν φαίνονται τα χρόνια πάνω του, δείχνει πολύ νεότερος
καθώς μια ζωή παρέα με τη θάλασσα και αναπνέοντας το ζωοδόχο ιώδιο της
διατηρήθηκε νεότατος και ακμαίος, όμως θέλησε να παραδώσει τα ηνία, και ο ίδιος
από κοντά, να είναι σε επαφή μαζί της καθώς τόσο την αγάπησε που του έγινε
δεύτερη φύση.
Μια ζωή λοιπόν θάλασσα, μια ζωή πάλεμα μαζί της, μια ζωή
στο ρίσκο. Κάθεται και συλλογάται τις αμέτρητες περιπέτειες που έβίωσε μαζί της
και καμιά φορά αναπολώντας στον ξύπνιο του, σκέφτεται άν ξαναγεννιόταν θα
άρχιζε πάλι από την αρχή με τον ίδιο τρόπο. Στες ίδιες θάλασσες, στα ίδια
σαπιοκάραβα, στους ίδιους ωκεανούς. Με χαρά θα ξαναζούσε τους ίδιους κινδύνους
και με την ίδια ατρόμητη ψυχή όπως παλιά, θα τους αντιμετώπιζε.
Τώρα γέρος πλέον χορτασμένος της ζωής, κάθεται και από
κοντά παρακολουθά το γιο του να διαχειρίζεται ότι αυτός με τα δυο του χέρια και
χίλιους κινδύνους δημιούργησε, αλλά παρ όλη την ευφορία που αισθάνεται,
ταυτόχρονα μεγάλη λύπη τον στεναχωρεί αφού δεν μπορεί πλέον να χαρεί τη θάλασσα
όπως παλιά, πάρα μόνη ευχαρίστηση που του απόμεινε είναι οι επισκέψεις του στις
θάλασσες της Χλώρακας όπου σ αυτές έζησε και ανδρώθηκε. Πολλές φορές παίρνει
των ομματιών του και τα βήματα του τον οδηγούν στους τόπους τους παλιούς, τους
θαλασσινούς. Με τις ώρες παραμένει εκεί να τους αποθαυμάζει και να σκέφτεται τα
περασμένα όπως να ήταν χτες, με ζωντανές και έντονες τις μνήμες.
Στην άλλοτε πανέμορφη λίμνη των Ροδαφινιών δεν μπορεί να
μείνει ώρα πολλή, γιατί την βλέπει χαλασμένη και ξεχερσωμένη, καταστραμμένη από
ανθρώπων χέρια που θέλησαν να την αλλοιώσουν και να την εμπορευτούν. Σ αυτή την
θαλασσινή λίμνη που αυτός με άλλα παιδιά της ηλικίας του έπαιζαν και γελούσαν
μαζεύοντας φτείρα για να ψαρέψουν, εδώ που τη νύχτα με πυροφάνι μάζευαν
αστακούς, τώρα καθώς τη βλέπει ξεχερσωμένη, η καρδιά του θλίβεται και πονεί.
Έτσι δεν στέκει ώρα πολλή, τα βήματα του τον παίρνουν στον
όμορφο κολπίσκο του Δημμάτου με την μακραίωνη ιστορία που άφησαν ως
παρακαταθήκη οι πρόγονοι χωριανοί του, αλλά όπου και ο ίδιος έγραψε μέρος της.
Σαυτό το μαγικό τοπίο, το ήσυχο λιμανάκι που δεν γνώριζε τρικυμίες και όπου μέσα
εύρισκαν καταφύγιο όλοι οι ναυτικοί ψαράδες όταν η θάλασσα αγρίευε και με μανία
έσπαγε τα κύματα της στις βραχώδεις ακτές.
Έβλεπε τις ξέρες του Φουρφουρή λίγες εκατοντάδες μέτρα
από την ακτή και αναθυμόταν πόσα πολλά ψάρια έπιασε εκεί, και πόσο όμορφος ήταν
ο βυθός από κάτω γεμάτος βράχια και σπήλαια με τεράστια πράσινα φύκια και
σφουγγάρια που βλάσταιναν και σκέπαζαν αμέτρητα αρχαία ναυάγια.
Και γεμάτος αναμνήσεις συνέχιζε το δρόμο του ως τον
μεγάλο κόλπο του Πηλού, όπου όταν η θάλασσα το επέτρεπε πολλά κουρσάρικα
καράβια τον παλιό καιρό έπιαναν ράδα για να φορτώσουν στόρια ή και να
κουρσέψουν τους ιθαγενείς κατοίκους καθώς του έλεγε ο πατέρας του. Ήταν μια
θάλασσα εξ ίσου όμορφη όπως τις άλλες, αλλά σκοτεινή σε βαθύ μπλε καθώς είχε
βάθος αμέτρητο, που όταν τρικυμίαζε τα κύματα κατέτρωγαν τις μαλακές χωμάτινες
ακτές.
Πιο πέρα η ιστορική ακτή της Αλυκής και αυτή
κατεστραμμένη από χέρια ανθρώπινα στο όνομα της ανάπτυξης, δεν άντεχε η καρδιά
του να την βλέπει σε τέτοιο χάλι, γι αυτό προσπερνώντας την, έφτανε στον ψηλό γκρεμό
του Πάρακα όπου πάνω σ αυτόν γράφτηκαν πολλές ιστορίες και όμορφα παραμύθια από
παλαιούς και νέους κατοίκους. Και τέλος η θάλασσα του Κοττσιά ένας πανέμορφος
όρμος σπαρμένος με ξανθή άμμο, μια από τις ομορφότερες παραλίες της γης.
Πολλές οι αναμνήσεις, μεγάλη η νοσταλγία για τα παλιά, ένας
κόμπος δενόταν στο λαιμό του Βασίλη και γεμάτος συγκίνηση έπαιρνε την ανηφόρα
της επιστροφής, στη θαλπωρή του μεγάλου του αρχοντικού, στον σύγχρονο πολιτισμό
και στις ανέσεις της ευάρεστης σημερινής του ζωής. Αλλά ήξερε, αν ήτανε να
διαλέξει ξανά από την αρχή, θα προτιμούσε τις παλιές πέτρινες εποχές, τα
δύσκολα εκείνα χρόνια της φτώχειας που το μεροκάματο δύσκολα έβγαινε, που με
σκληρό κάματο και ατελείωτες νυχθημερόν
ώρες οι άνθρωποι εργάζονταν χωρίς βαρυγγομό για τον επιούσιο.
